Chillax

Sabi ko sa status ko, maliligo lang ako at haharapin ko ng 'yung paperworks ko. Pero eto ko, nakatanga sa Blogger, habang nakapasak na naman sa tenga ko 'yung headset ko. LSS sa Story ng Maroon 5. Mga two days na din.

Daeng nangyari netong mga huling araw. Dae kong gustong ikwento. Kaso putsa 'yung tambak na trabaho ko. Plantsado dapat 'to e. Hindi ako dapat nai-stress ngayon kasi naka-schedule lahat ng gagawin ng tropa. E kaso, nag-feeling bagyo si Habagat, ayun, wasak. Hindi ako natutuwa sa tagal na walang pasok. Wala kasi kong nagagawa. Alam mo 'yung perception ko ng bahay? Super simple. Pahingahan. Stress-free. Eto dapat. Kaya pag nasa bahay ako, 'yung mindset ko, naka-stuck sa kalokohang dapat wala akong ginagawa. Kaya 'yung utak ko, ayaw mag-function ng matino. Well, pwera na lang kung alas dose na ng hating gabi hanggang alas kwatro ng umaga. Kaya eto, inaantay kong umayos siya.

So sabi ko nga, nag-feeling bagyo si Habagat. Nagkaron tuloy ako ng 3-day straight adventure at napadpad kung saan saan. Luckily, madami akong dalang budget. Buti na nga lang. Dapat naman kasi talaga, hindi ako uuwi ng Monday night kasi me interview kami at 9pm sa Citystate Tower Hotel. O di ba? Kamusta naman ako kung uuwi pa ko tapos 7am pasok kinabukasan? Patayan lang ng katawan? Kaya, may dala kong damit. Pumunta kaming hotel ng naka-semi formal pero dahil baha sa Padre Faura, wa poise kami pagpasok sa hotel. Pero katulad ng normal, keri lang. Natapos 'yung interview past 12 at dahil tropa nila Ama at Ina 'yung contact namin, dun niya na kami pinatulog. At ang dami niyang pinakain samin. Kaya habang binabagyo ang buong Pilipinas ni Habagat, poise na poise ang ganda ko sa loob ng hotel at busog sarap ang tropa. Hindi lang 'yon, nangangatog din kami sa lakas ng aircon. Pero dahil nasa hotel kami, keri.

We woke up around 6am tapos ayun na, breakfast and all. Paglabas namin ng hotel at pag-alis namin with all the lungkot na iiwan na namin ang comfort don, sinalubong kami ng baha, ulan at sama ng panahon. Eto na. Back to reality. Basa na naman kami. Hindi ko alam kung pano uuwi. Naiiyak na ko talaga. Tinawagan ko si Ina at sinabi niya saking di ako makakauwi. Wow. Salamat. Natulungan ako nung i-comfort abg sarili ko. Kahit alam ko naman talagang hindi ako makakauwi. Fortunately, I'm blessed to have good friends :) Sinaman ko nila Tita Shei at Kent sa ADB at nagpanggap na "pinsan" ni IC, si Kuya Lone. haha :D Kasama si Kent, tambay mode kami sa lobby until makita kami ni Mr. Dan at palipatin. Haha :D Kami ang kanyang favorite PG (samin na lang ni Kent kung anong meaning nun). Okey din sa ADB. Para rin kaming nasa hotel kaso nakakahiya naman humilata ng bongga don habang busy-busihan silang lahat sa trabaho kaya sapat lang. Di din ako gaanong nakatulog kasi nag-aalala naman ako sa mga tao sa bahay.

Pero hindi talaga 'yun e. Masyadong madami 'yung realizations ko about life and death this past few days. Inumpisahan 'to ng biglaang pagkalunod ni Efren ('yung baklush na sidecar driver samin na laging kumakausap sakin), ilang araw lang kasi bago nangyari 'yun, sumakay pa ko sa sidecar niya at kwinentuhan niya pa ko. Sumunod naman 'yung bestfriend ni Epper, si Troy. Ang ganda ganda pa man din ng plano namin na makiki-seat in siya sa klase namin ng Monday at gagala kami with him bago 'yung interview. Iniisip na nga namin kung anong ililibre niya samin at kung anu-ano pa. Basta. Ang ganda ng plano. Tapos ayun na. Bigla na lang humagulgol si Epper then deads na si Troy. Naaksidente.

Sinundan ng muntik kong paglangoy sa napakalinis na ilog ng Marialo-Meycauayan-Obando dahil sa abnong bangkero. Akala ko susunod na ko. Anak ng shit. Ayoko pa.

Na-realize kong madami pa kong gustong gawin. At kelangan gawin ko na siya isa-isa habang andito ko. Life's damn short. At ayokong ma-deads ng ganun ganun lang. Madami pa kong pangarap. So I promised myself to live life to its fullest. No worries, no inhibitions. Tira lang ng tira. For as long as I'm happy at wala akong nasasaktang iba. Kaya iisa-isahin ko na din gumawa ng memories with people I wanna have some unique memories with. Para kung sakaling feeling ni Lord, mabait ako masyado at kelangan ko na mag-RIP, at least, nakasama ko sila. Masaya lang. Keri lang. Soundtrip lang. Chillax.

Pero feeling ko, para magawa ko 'to, kelangan ko muna harapin 'tong paperworks ko. Leche. Paligo nga muna. Ba-bye, dre. Babalikan kita :)