A D V E N T U R E ! ! !
Eto 'yung tawag sa nangyari kahapon at ngayon. Kasama ko ang Carabaos. At bilang anlakas maka-committed Journalism students ng peg namin, kahit dagat-dagatan na ang Obando, tumuloy pa din kami. Wala e. Me scheduled interview kami at 9:30am with one of the town's councilor para sa mapagmaganda naming case study na inaasahan ng prof namin na maipapasa namin after two weeks niyang ibigay. Wala e. Kung waterproof ang tingin sa mga College students ng CHED, ang tingin niya samin, IMORTAL! So, pag pinagsama mo sila, daig pa namin ang robot. Ganun na nga.
Umuwi kami at exactly 4:30pm nung Tuesday. Super madali pa kasi alam nga naming baha. To our utter dismay, baha nga. At spell, B A H A. Amphibian mode ang mga jeep. Actually, konti lang sila. Kayaaaa! Dalawang oras lang naman kami pumila, tumayo, tumanga. Buong tropa, gutom na. Lutang na. Di na nga nagtatama 'yung apir namin ni Gab e pero syempre, kahit ganon, kami pa din ang pinakamaingay sa pila. Walang magawa e. Edi bangka. Narating namin ang bahay ko ng 10pm at ayon, lamon. Tas maya maya, tulog na. Wala. Pagod talaga.
Kinabukasan, sooooooobrang malalim pa din 'yung tubig. Naglusong kami sa baha na halos magdevirginize na naman sakin at nag-interview kami ng naka-puke shorts dahil baha. E kahit naman si Konsehala, nakashorts lang e kaya keri :)
At dahil kahit 'yung mga amphibian na jeep hindi na magawang lumusong sa pinagpalang lupa ng Obando, yown! Sumakay kami ng bangka. Leche. Napaka-unstable. Tapos ang daming di mapansing nananakot pa. Hindi na nga nakakatulong, nakakabwisit pa. Haaaay.. Mga anak ng shit! Kaya katulad ng inaasahan, binagyo ng mura lahat ng nadaanan ng bangka naming peg magtaub-tauban. Grabeng paranoia inabot ko dun. Nagawa ko ngang magdasal e. Matapos ang di ko na nabilang na oras dahil sa kaba, nakasakay kami sa Libreng Sakay pa-Malanday at tuluyang nakalabas sa aking beloved hometown.
Kundi pa adventure ang tawag mo dun, siguro misfortune. Ah ewan. Hanggang ngayon, lutang pa ko. Adventurous akong tao. Trip ko nga mag-trekking at lumambitin (wag lang rappelling dahil nahihilo ko pag pabaliktad) kung saan saang lubid kaso nampucha naman! Wag naman pag dala ko 'yung netbook ko na wala pang 1/4 'yung laman ng memory at 'yung camera kong ni hindi ko pa napapalitan ng lente. Sauce! Baka unahin ko pang i-save 'yon kesa buhay ko e.
Well, siguro, dapat na kaming masanay sa mga ganitong drama kasi committed future journalists nga kami pero naman, ayoko mamatay ng pangit dahil sa maduming tubig. Pakiusap.
BTW. pictures are available on my FB account pero dahil ayoko ma-deads ang pinakamamahal kong camera, wala kaming gaanong pictures sa baha at bangka. Wala nga ata at all? Hindi din naman kasi ako me hawak ke Chera :P
So there. Iiwanan muna kita. Madami pa kong dapat isulat na mas mahalaga. :)) Be back soon.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento