Happy Buwan ng Wika, pipz!

Buwan ng wika. Kalagitnaan na nga. Uso na naman programs sa high school at elementary ngayon. Pabonggahan ng saya at barong. Me dahun-dahon pa ngang nilalagay sa ulo magmuka lang makata e. Pero ‘yung totoo? Naiintindihan mo ba kung bakit ginaganap ‘to tuwing Agosto?

Useless kasi kung hindi.

Pilipino ako. Weh? Hindi ko din alam. Sabi ng lolo ko, me lahi daw kaming Intsik, tapos me lahi pa siyang Espanyol na pinagkakakana. So dapat pala masaya ko pag ‘yung Panatag Shoal, nakuha ng China?

Sa dami ng pinaghalu-halong lahi sa dugong nananalaytay sa mga ugat ko, hindi ko din alam kung Pilipino nga ako. Ikaw? Alam mo?

Kung susundin ‘yung jus sanguinis na itinuro nung Grade 4 ako na hindi ko malaman kung anong meron at naaalala ko pa, Pinoy ka basta Pinoy ‘yung magulang mo. Sa citizenship ‘yan ‘tol, baka di mo pa naririnig kasi Grade 3 ka pa lang. Pero ‘yun nga. E parehong me lahing iba magulang ko e, so ano? Pinoy ba ko?

Kung susundin naman ‘yung jus loci/soli, Pinoy ka kung isinilang ka sa Pilipinas. Dito naman ako sinilang, so… masasabi ko na bang Pinoy nga ako?

Madaming criteria. Madaming tinuturo. Pero sa dami ng alam mo at sa dami pa ng nalalaman mo bawat bukas mo ng internet at dahil na din sa bawat viral photo o status sa Facebook na nila-like mo, pa’no mo na nga ba malalaman at masasabing “Pinoy ako”?

Ang hirap kasi e. Andaeng nanakop satin. Apelyido lang natin, tunog Espanyol, Hapon, Intsik at Kano na. ‘yung kinakain natin, kundi Western, stateside pa. Aminin mo. San ka mas natatakam, lugaw o pizza? Di ba nga naghahanap ka ng burger t’wing break time niyo sa eskwela with matching Coke o Pepsi pa habang nagsasoundtrip ng mga kantang me lyrics na hindi mo naman alam kung minumura ka na? Bengeul benguel benguel benguel… Ay puta! Kapit sa google translate ang peg mo maintindihan lang ‘yung kanta.

Tsaka lalabas ka ba ng bahay ng naka-baro’t saya kundi buwan ng wika? Anak ng pitumpu’t pitong puting tupa! Pagtatawanan ka nung mga naka-supra sa kanto. Baka balibagin ka pa ng bling-bling nila.

So pano mo nga masasabing Pinoy ka? Di ba mas cute when you make salita in English with the American twang and make salisi lang some Tagalog words for you to sound like Atenista? E di ba nga mas ayos kung naka-puke short ka pag rumarampa?

Mas inaabangan pa nga natin kung sinong kakanta ng American National Anthem sa laban ni Pacman kasi Hollywood sila. ‘yung Pinoy singer sa Amerika, di mo na sinuportahan, pipintasan mo pa. Mali pagkakakanta e. Palit kaya kayo, maitama mo kaya?

Ang hirap kasi sa umaga, gigising ka’t maaamoy mo ‘yung tender juicy hotdog na luto ni mama sabay may chocolate na dessert galing Switzerland, me noodles padala ni ate from Japan tapos papasok ka sa school dala ‘yung Nike mong bag kung nasan ‘yung Iphone mo’t Ipad, suot ‘yung Converse mong sapatos at dala ‘yung kung anu ano pang padala sayo ni Papa galing Saudi.

Ang hirap malaman nung pinagmulan mo kasi kapapanganak mo pa lang, Intsik na ‘yung pangalan ng ospital. ‘yung mga laruan mo, made in China. ‘yung mga damit mo imported from Amerika. ‘yung salita mo, halu-halo na. Nag-evolve pa ‘yung wika mo from Jejemon to Harharmon at me Bekimon pa. Di ba?

Hirap ungkatin kung ano ka talaga kasi simula pagkabata, dayuhan ka na. Ang kilala mong super hero ay si Batman, Superman at kung sinoman. Nanonood ka sa Disney Channel o kaya Nickelodeon. Mas kilala mo si Recca at Eugene kesa kila Darna at Capt. Barbel. Ang korni kasi nila. Wala silang kamehame wave at raegan.

Ang saklap pa. Pag-aaralin ka sa Catholic school, ipapakilala sa kulturang espanyol, ililipat sa another private school, pag-aaralin ng French, Spanish at Latin habang ang school niyo ay English speaking zone. E san pwedeng mag-Tagalog? Ang hirap maging Pinoy ‘no?

Tapos ngayon, buwan ng wika. Pipilitin kang ituwid ‘yang baluktot mong dila at papatulain ka ng “Magalang na Bata” kahit slang na slang ka kasi Pinoy ka? Kundi ba naman toyo ‘no? Hindi mo tuloy malaman kung bakit me Buwan pa ng Wika at kung bakit kelangan mong magbaro’t saya tuwing Agosto. Pero ‘yung totoo, trip mo ba talagang isigaw na “Pinoy me” este “Pinoy ako”?

Trust? Friendship? Fuck.

Minsan lang ako mag-blog ng English. Minsan lang din ako magsalita ng English. Gaano kadalas ‘yung minsan? Pag me articles na pinapagawa profs namin o kaya pag debate class/confab, recitation o kung di naman, I’m under some intense emotion (mostly sad ones). Ikaw ng bahalang humusga kung bakit ako mag-i-English ngayon.

All my life, I never really wanted to feel loved or cared about. Those are feelings I have grown up with. Feelings I never wished to feel for they are something I never lacked. So what do I wanna feel, you ask? It is to be trusted. Not that I lack trust. It’s just something I enjoy feeling.

Trust. A sad word. It’s something you, people, don’t give at once or don’t give at all. Something earned by people, maybe, who are close to you or perhaps those people who have done good to you in some of the most helpless times of your life or those you have learnt to trust all these years because you were guided by them. Simply put, trust is something you don’t give away easily. No, not at all unless you’re an idiot or you’re too innocent you don’t know a thing about life or maybe you’re just credulous. Whichever way, I don’t give a fuck.

So why am I spitting bullshits over trust right now? I, oh yes, I just found out something I have long wanted to know and have long asked some people to tell me days ago. It is actually so tiny, you wouldn’t mind at all. But knowing that these people you have asked about it knew it and decided not to tell it to you and leave you the only person not knowing it is something you would give some fuck time to. It’s petty you would wanna laugh at my face and tell me how big an ass I am for digging in too deep. But… that’s not just that.

Knowing this made me feel betrayed. Felt like there is some connivance going on and I was left for a fool. Okay. Given. The issue is just about something so soooo small. But how can you be trusted with bigger things if you are not trusted with the tiniest ones? I told you. All I ever wanna feel is to be trusted. Not that I’m insisting that you should trust me but hey, aren’t we friends?

I’m not saying that you, my friends or so I thought were, must tell me every single detail of your existence. No. I won’t actually waste a day or a week listening and memorizing your stories but that little stuff? I don’t know. Maybe it’s just me. Or maybe, you don’t know it’s just me.

Knowing this, I felt out of place. Seems as if I have been with people I don’t really know for quite a time now. Tell me I’m over reacting or what, be it. But hearing stories you don’t know while they’re laughing and having fun would make you feel out of place, won’t you? If you won’t feel that way, congrats! Dude, that’s talent.

Maybe I was just reacting this way because I thought these were people I would gladly share beautiful moments of my life with. People I thought would be godparents of my future children if I ever wanna get married and enter the married life despite the fact that I don’t enjoy a thing in the kitchen or if I ever get pregnant with myself alone. These people… whom I call friends.

Need I tell you what “friends” are? Oh man, they don’t just laugh with you or go someplace with you. Not this shallow.

That fact hit me but this actually didn’t even make me any less of a person. Just sad to know you weren’t trusted by “your friends” with such little stuff. Anyways, I guess that’s life. Just like what I always say, people are people. You cannot dictate them what to do, say or feel just like how depressing it is to admit that you cannot tell or even ask them to love, care for, respect or just trust you.

However, I would just have some time alone, re-think of these words I puked, let myself get its sanity and understanding back, make believe nothing happened and act as if I’ve forgotten things because friendship is friendship. And when I call you friend, it is forever. But when it is stained, it is stained.

Minsan lang ako mag-blog o magsalita ng English. Obvious namang hindi ‘to artikulong ipapasa ko sa prof ko at lalong halatadong wala ako sa recitation o debate competition para sumandaling kalimutan ang wika ko. Kaya ikaw ng bahalang umintindi kung bakit English ‘to.

(Tsokolate ng Parokya ni Edgar)

Some dreams are meant to stay JUST dreams...

Sa Next Life...

Hindi ako naniniwala sa reincarnation. E ano kung maging palaka ako sa susunod na buhay? E ano kung maging puno ako, halaman o one celled amoeba? Pero kung totoo ngang me reincarnation… please tadhana, pagtagpuin mo naman kami sa siglong me pag-asa.

Tanggap ko naman kasing kahit ano pong gawin ko, hindi posible ‘yung gusto kong mangyari sa tanang buhay na ‘to. Kaya sana kung totoong bubuhayin mo ko ulit, pa-request naman, ‘yung tipong magtatagpo kami. Hmmm.. pero sana wag naman katulad ngayon. Nagtagpo nga kami, pinarealize lang naman niya sakin na may mga bagay na sadyang imposible.

Lakas mo magtrip minsan e. Di ko alam kung bakit kelangan mo pa siya ipakilala, di ko alam kung bakit kelangang makita ko pa siya, makapalagayang-loob, makasama tapos ano? Pagtapos, wala. Parang ‘yung iba ding nauna. ‘yung mga nauna mong pinakilala na hanggang ngayon, hindi ko alam kung bakit pinadaan mo pa. Naging masaya naman ako kasama sila minsan kaso… ang sakit pag binabawi mo na e.

Sabi nila, kaya daw me mga maling taong dumarating sa buhay mo para malaman mo kung anong pagkakaiba nila dun sa tama pag-abot mo sa dulo. Puta. Ilang mali ba kelangan para matuto? Di naman ako bobo. Kaya ko naman sigurong alamin ‘yung pagkakaiba nila sa isang pagkakamali ko. Ba’t kelangang madami? Paulit-ulit? Bakit kelangang sayo?

Okey lang naman talaga e. Kaso, iba siya. Siya ‘yung tipong hindi ko alam kung pano kakalimutan kasi andae niyang tinuro, andae niyang binago sakin. Kahit hindi niya inutos, hindi niya sinabi. Nagugulat na lang ako, ginagawa ko na pala ‘yung gusto niya. Sinusunod ko na ’yung sinasabi niya.

Pero putsa! Wala talagang pag-asa. Kahit konti, wala akong makita. Kaya please naman, tadhana. Kaya kong mag-intay kahit next life. Kahit next next life pa. Basta, kahit isang life man lang sa series of patay-buhay-patay mode ko, bulungan mo naman siyang mahalin ako. Kahit saglit lang. kahit pagkasabi niya nun, next life na. At least, sasalubungin ko ‘yung susunod na buhay na masaya.

Kung totoong me reincarnation, please naman o.

Chillax

Sabi ko sa status ko, maliligo lang ako at haharapin ko ng 'yung paperworks ko. Pero eto ko, nakatanga sa Blogger, habang nakapasak na naman sa tenga ko 'yung headset ko. LSS sa Story ng Maroon 5. Mga two days na din.

Daeng nangyari netong mga huling araw. Dae kong gustong ikwento. Kaso putsa 'yung tambak na trabaho ko. Plantsado dapat 'to e. Hindi ako dapat nai-stress ngayon kasi naka-schedule lahat ng gagawin ng tropa. E kaso, nag-feeling bagyo si Habagat, ayun, wasak. Hindi ako natutuwa sa tagal na walang pasok. Wala kasi kong nagagawa. Alam mo 'yung perception ko ng bahay? Super simple. Pahingahan. Stress-free. Eto dapat. Kaya pag nasa bahay ako, 'yung mindset ko, naka-stuck sa kalokohang dapat wala akong ginagawa. Kaya 'yung utak ko, ayaw mag-function ng matino. Well, pwera na lang kung alas dose na ng hating gabi hanggang alas kwatro ng umaga. Kaya eto, inaantay kong umayos siya.

So sabi ko nga, nag-feeling bagyo si Habagat. Nagkaron tuloy ako ng 3-day straight adventure at napadpad kung saan saan. Luckily, madami akong dalang budget. Buti na nga lang. Dapat naman kasi talaga, hindi ako uuwi ng Monday night kasi me interview kami at 9pm sa Citystate Tower Hotel. O di ba? Kamusta naman ako kung uuwi pa ko tapos 7am pasok kinabukasan? Patayan lang ng katawan? Kaya, may dala kong damit. Pumunta kaming hotel ng naka-semi formal pero dahil baha sa Padre Faura, wa poise kami pagpasok sa hotel. Pero katulad ng normal, keri lang. Natapos 'yung interview past 12 at dahil tropa nila Ama at Ina 'yung contact namin, dun niya na kami pinatulog. At ang dami niyang pinakain samin. Kaya habang binabagyo ang buong Pilipinas ni Habagat, poise na poise ang ganda ko sa loob ng hotel at busog sarap ang tropa. Hindi lang 'yon, nangangatog din kami sa lakas ng aircon. Pero dahil nasa hotel kami, keri.

We woke up around 6am tapos ayun na, breakfast and all. Paglabas namin ng hotel at pag-alis namin with all the lungkot na iiwan na namin ang comfort don, sinalubong kami ng baha, ulan at sama ng panahon. Eto na. Back to reality. Basa na naman kami. Hindi ko alam kung pano uuwi. Naiiyak na ko talaga. Tinawagan ko si Ina at sinabi niya saking di ako makakauwi. Wow. Salamat. Natulungan ako nung i-comfort abg sarili ko. Kahit alam ko naman talagang hindi ako makakauwi. Fortunately, I'm blessed to have good friends :) Sinaman ko nila Tita Shei at Kent sa ADB at nagpanggap na "pinsan" ni IC, si Kuya Lone. haha :D Kasama si Kent, tambay mode kami sa lobby until makita kami ni Mr. Dan at palipatin. Haha :D Kami ang kanyang favorite PG (samin na lang ni Kent kung anong meaning nun). Okey din sa ADB. Para rin kaming nasa hotel kaso nakakahiya naman humilata ng bongga don habang busy-busihan silang lahat sa trabaho kaya sapat lang. Di din ako gaanong nakatulog kasi nag-aalala naman ako sa mga tao sa bahay.

Pero hindi talaga 'yun e. Masyadong madami 'yung realizations ko about life and death this past few days. Inumpisahan 'to ng biglaang pagkalunod ni Efren ('yung baklush na sidecar driver samin na laging kumakausap sakin), ilang araw lang kasi bago nangyari 'yun, sumakay pa ko sa sidecar niya at kwinentuhan niya pa ko. Sumunod naman 'yung bestfriend ni Epper, si Troy. Ang ganda ganda pa man din ng plano namin na makiki-seat in siya sa klase namin ng Monday at gagala kami with him bago 'yung interview. Iniisip na nga namin kung anong ililibre niya samin at kung anu-ano pa. Basta. Ang ganda ng plano. Tapos ayun na. Bigla na lang humagulgol si Epper then deads na si Troy. Naaksidente.

Sinundan ng muntik kong paglangoy sa napakalinis na ilog ng Marialo-Meycauayan-Obando dahil sa abnong bangkero. Akala ko susunod na ko. Anak ng shit. Ayoko pa.

Na-realize kong madami pa kong gustong gawin. At kelangan gawin ko na siya isa-isa habang andito ko. Life's damn short. At ayokong ma-deads ng ganun ganun lang. Madami pa kong pangarap. So I promised myself to live life to its fullest. No worries, no inhibitions. Tira lang ng tira. For as long as I'm happy at wala akong nasasaktang iba. Kaya iisa-isahin ko na din gumawa ng memories with people I wanna have some unique memories with. Para kung sakaling feeling ni Lord, mabait ako masyado at kelangan ko na mag-RIP, at least, nakasama ko sila. Masaya lang. Keri lang. Soundtrip lang. Chillax.

Pero feeling ko, para magawa ko 'to, kelangan ko muna harapin 'tong paperworks ko. Leche. Paligo nga muna. Ba-bye, dre. Babalikan kita :)

Kung Hindi Sana

'yung lalo kayong lumalapit pero lalo mong nararamdamang wala talagang pag-asa. 'yung habang pinapakita niyang mahalaga ka, lalo mong nakikita 'yung kaibahan ng "mahal" at "mahalaga", habang lalo kang nag-iintay lalo lang lumalakas 'yung sigaw ng katinuan mo na tumigil ka na sa kaaasa.

Hindi mo din naman ginusto, hindi mo plinano. Kaso dumating e. Kung pwede lang tanggihan di ba? Kung pwede lang sabihin na, "dre, wag sa kanya." Kaso, andyan na. Kahit anong pigil mo, lalo lang lumalala. 

Hanggang masabi mo na, hanggang nalaman niya na sa iba. Hanggang umabot sa puntong wala ka na lang magawa. Tapos iiwas siya, masasaktan ka. Maiisip mo na lang na sana... hindi ka nadala. Na kung hindi nangyari 'yon kahit hindi mo naman talaga sinadya, di sana di siya nawala. Na kung di nangyari lahat 'yon, kasama mo pa dapat siya. Masaya.

Lalo kayong lumalapit pero alam mong walang pag-asa. Kahit mahalaga ka, hindi niya na pinapakita. Kahit naghihintay ka, pagod ka na din sa kaka-asa. Hanggang mauwi lahat sa wala. Malungkot na pagtatapos kahit di mo alam kung kelan nag-umpisa.

Adventure?

A D V E N T U R E ! ! !


Eto 'yung tawag sa nangyari kahapon at ngayon. Kasama ko ang Carabaos. At bilang anlakas maka-committed Journalism students ng peg namin, kahit dagat-dagatan na ang Obando, tumuloy pa din kami. Wala e. Me scheduled interview kami at 9:30am with one of the town's councilor para sa mapagmaganda naming case study na inaasahan ng prof namin na maipapasa namin after two weeks niyang ibigay. Wala e. Kung waterproof ang tingin sa mga College students ng CHED, ang tingin niya samin, IMORTAL! So, pag pinagsama mo sila, daig pa namin ang robot. Ganun na nga.


Umuwi kami at exactly 4:30pm nung Tuesday. Super madali pa kasi alam nga naming baha. To our utter dismay, baha nga. At spell, B A H A. Amphibian mode ang mga jeep. Actually, konti lang sila. Kayaaaa! Dalawang oras lang naman kami pumila, tumayo, tumanga. Buong tropa, gutom na. Lutang na. Di na nga nagtatama 'yung apir namin ni Gab e pero syempre, kahit ganon, kami pa din ang pinakamaingay sa pila. Walang magawa e. Edi bangka. Narating namin ang bahay ko ng 10pm at ayon, lamon. Tas maya maya, tulog na. Wala. Pagod talaga.


Kinabukasan, sooooooobrang malalim pa din 'yung tubig. Naglusong kami sa baha na halos magdevirginize na naman sakin at nag-interview kami ng naka-puke shorts dahil baha. E kahit naman si Konsehala, nakashorts lang e kaya keri :)


At dahil kahit 'yung mga amphibian na jeep hindi na magawang lumusong sa pinagpalang lupa ng Obando, yown! Sumakay kami ng bangka. Leche. Napaka-unstable. Tapos ang daming di mapansing nananakot pa. Hindi na nga nakakatulong, nakakabwisit pa. Haaaay.. Mga anak ng shit! Kaya katulad ng inaasahan, binagyo ng mura lahat ng nadaanan ng bangka naming peg magtaub-tauban. Grabeng paranoia inabot ko dun. Nagawa ko ngang magdasal e. Matapos ang di ko na nabilang na oras dahil sa kaba, nakasakay kami sa Libreng Sakay pa-Malanday at tuluyang nakalabas sa aking beloved hometown.


Kundi pa adventure ang tawag mo dun, siguro misfortune. Ah ewan. Hanggang ngayon, lutang pa ko. Adventurous akong tao. Trip ko nga mag-trekking at lumambitin (wag lang rappelling dahil nahihilo ko pag pabaliktad) kung saan saang lubid kaso nampucha naman! Wag naman pag dala ko 'yung netbook ko na wala pang 1/4 'yung laman ng memory at 'yung camera kong ni hindi ko pa napapalitan ng lente. Sauce! Baka unahin ko pang i-save 'yon kesa buhay ko e.


Well, siguro, dapat na kaming masanay sa mga ganitong drama kasi committed future journalists nga kami pero naman, ayoko mamatay ng pangit dahil sa maduming tubig. Pakiusap.


BTW. pictures are available on my FB account pero dahil ayoko ma-deads ang pinakamamahal kong camera, wala kaming gaanong pictures sa baha at bangka. Wala nga ata at all? Hindi din naman kasi ako me hawak ke Chera :P


So there. Iiwanan muna kita. Madami pa kong dapat isulat na mas mahalaga. :)) Be back soon.