Optimist Prime

Hindi mo sinabi. Pero pinilit kong maniwala. Pinilit kong umasa. Baka kasi kakapilit ko, magpapilit ka. Baka sakaling makuha nung pag-asa ko lahat, magising na lang ako isang araw... bumalik ka na. Tayo na ulit. Ako na ulit.


Pero masaya ka na e. Hindi na nga ata ako nag-e-exist sa mundong ginagalawan mo. Minsan, napipilitan kang kahit papano silipin kung kamusta ko... pero syempre, dahil pa rin 'yun sa pagpipilit ko.


Sabi nila, malabo. Wala na daw pag-asa. Hindi ka na babalik, masaya ka na. Hindi ko alam. Pero pagdating sa'yo, antaas ng optimism ko. Tipong kaya ngang tumulak ng bundok, tipong kayang humati ng dagat. Kahit ipagsigawan pa ng tropa ko kung gaano kaimposible 'yung gusto kong mangyari, pinipilit ko. Pinapakita ko sa kanilang kaya ko ngang maghintay, na hindi ako nasasaktan.


Pero sa totoo lang, ang sakit na. Ang hirap na. Ilang taon pa 'yung sasayangin ko para sa'yo kahit alam ko namang kahit dumating pa 'yung taong 'yon, hindi pa din magiging tayo. Hindi ka na babalik. Sabi nila, hindi na. Wag na daw akong umasa. Pero ngingitian ko lang sila, kasi malakas ang pananalig kong babalik ka. Babalik ka. Di ba?


Kahit ilang beses mo ng pinagsisigawan sakin na hindi mo na ko mahal. Kahit ilang ulit ko ng narinig sa'yo na wala na nga. Alam ko, bibilang lang ako ng ilan pang taon, babalik ka. Tayo na ulit. Ako na ulit.

Hindi mo sinabi pero pinaniwalaan kong nanggaling sa'yo. Malabo pero inaasahan ko. Kahit pa sabihing isang linya lang ang pagitan ng pag-asa at pagpapakatanga. Kahit pa ma-stuck ako sa gitna o lumagpas pa ko sa tanga... Babalik ka. Tapos tayo na ulit. Ako na ulit. Sana nga, ganto na lang ulit...

Happier

I felt your tears down my feet. I danced alone in a lonely beat. You were with me but days passed by, you're happier now without me in your life. 

A Spark in the Sky

Summer romances begin for all kinds of reasons, but when all is said and done, they have one thing in common. They're shooting stars, a spectacular moment of light in the heavens, fleeting glimpse of eternity, and in a flash they're gone. 


- Noah, The Notebook: Nicholas Spark


Was never a fan of novels. Actually think they're such a waste of time. But this one just speaks of love I could hardly imagine. The movie makes me cry... every time. And the words are just too sweet it never failed to leave me bitter thoughts.


Who would not want a Noah in her life? Who would not want to be written 365 letters a year? Who would not wish to be the reason why someone built a house from his own blood and sweat, a house of her dreams? Who, in her entire life, never dreamt to find that someone to whom she can share her thoughts with, conquer her fears and laugh at all cost with? Who didn't pray for someone who could be anybody just to see her happy? Or not want to die lying in the arms of the man she loves and the man who has loved her in his lifetime? Who never wished to fall in love?


This movie, though some parts may be hard to believe, was able to tug heartstrings and was able to make me hope that true love still exists. I strongly believe it still does. On some people. To those who was lucky enough to find that someone who knew them by soul, who have taken care of them inside his/her heart for so long before they came to life. It's rare. Love is rare. 


Some are fortunate enough to have met their someone and were strong enough to have fought for them just to stay together. Others were so engrossed searching, so busy with stuffs that they let love pass by and be gone forever. 


Still true love still exists. Maybe not on the same circle I am in, but in a certain part of the Earth's surface where lovers believe there is.

And no matter how swift a love story may be, it will always leave a certain portion in the heavens in awe for that spectacular magic of light it once shone though it may be forever gone.

(If my Heart was a House by Owl City)

Magkikita ulit tayo, Sir!

Magulo 'yung paligid. Sa harap ko, may mga nagkokonyo-konyohan; dun sa iba, bagay. Dun sa isa, ang sagwa. Bukod kasi sa hindi siya biniyayaan ng kaaya-ayang mukha, may humor siyang siya lang 'yung nakakaintindi at nakaka-appreciate. Sa gilid ko, may mga GC na nagrereview. Sa likod ko, may matitinis na boses na nakakairita. Sa bandang likod, may babaeng nagmamagandang feeling ata, interesado 'yung buong kwarto na marinig 'yung kwento niya. So, need I say more? Siguro tama na lahat 'to para i-describe kung gaano kaingay 'yung paligid ko. Chaotic. Nakakainis.

Nakatanga ko sa notes ko sa Statistics. May surprised exam kasi. Kanina ko pa pinagdadasal na sana marealize ng PUP na bumabagyo na at wala kaming dalang floaters at salbabida sakali mang bumaha sa Pureza at Teresa kaso wala. Hindi nakikisama 'yung langit ngayon, hindi ganun kalakas 'yung ulan, makulimlim lang. At perpekto 'yung ganitong mga pagkakataon para mag-isip. 

Naiirita na talaga ko sa ingay. Walang sense. Kahapon lang nasa harap ako ng isang malupit na journalist. Nakakapanliit. Thinking na ganun siya kagaling, ganun na kadami 'yung naisulat niya, naranasan, napuntahan at napatunayan, he stayed sooooooo humble. Napakabait. Napakasimple.

Sabi niya, "Be the best journalist."

Anlakas ng impact sakin non. Pero hindi ko alam kung san ko 'yun sisimulan. Well, feeling ko naman, nasisimulan ko na. Sana. 

Andae kong iniisip ngayon. Andae kong gustong gawin, basahin, isulat. Hindi ko alam kung kakayanin nitong lugar kung nasan ako ibigay lahat ng gusto kong malaman, lahat ng gusto kong alamin. Hindi ko alam kung nadadala lang ako ng inis ko sa ingay at ng inis ko sa Stat. Ewan. Pero balang araw, magkikita tayo ulit.

Magulo 'yung paligid ko, pero mas magulo 'yung utak ko. Mas magulo 'yung nararamdaman ko. Ginising niya 'yung mga frustrations na meron ako. Hindi ko alam. Sa ngayon, pagtitiyagaan ko muna 'yung senseless na ingay sa paligid ko. Pero balang araw, magkikita ulit tayo.

SIR JIM GOMEZ, Reporter, Manila Bureau, The Associated Press

Soundtrip

Soundtrip sabay tunganga. Normal ko 'tong ginagawa. Kahit sabihin pang tambak 'yung schoolworks ko, kahit wala pa kong nasisimulan sa dami ng paperworks ko... mahahanapan ko ng panahon 'to. Kahit wala pa nga akong tulog e.

Pero iba kagabi... kasabay ng malamig na haplos ng hangin sa mukha ko galing sa bintanang nasa likod ng kama ko... kasabay ng tahimik na gabi. Madilim. Payapa. Malungkot. Kinain mo ulit 'yung kabuuan ko.

Kasalanan ng naka-shuffle na MP3 Player. Kasalanan ng 435 na kanta sa memory card ko.

Sinimulan ng malungkot na tono ng My Immortal. Nung una, okey pa naman. Walang emosyon. Nakatunganga. Nakatanga. Hanggang sa pakiramdam ko, nanunuot na 'yung lamig sa buto ko. 'yung lamig na hangin kasabay nung lamig ng boses ng bokalista at 'yung lamig ng tono.

Sumunod na 'yung mga kantang iniiwasan ko... I... Director's Cut... Over You... Thunder... lahat ng kantang me koneksyon sa'yo. Lalong nauot 'yung lamig. Hanggang umabot sa mata ko. Akala ko napamanhid na ko ng tagal ng panahong wala ka. Akala ko, okey na. Akala ko lang pala.

Buti na lang maya-maya din, kakainin na ko ng antok... at lahat ng bumalik sa sistema ko sa pagtanga sa kisame at pakikinig sa mga kantang binaon ko na sa limot. Malamig 'yung gabi. Masarap managinip.

(Director's Cut ng Kamikazee)

Sa Mata ng Economics

Sa totoo lang, madami pa kong dapat isipin. Madami pa kong mas dapat unahin. Kaso sabi sa economics, mas inuuna daw dapat ung mga bagay na may mas mataas na utility. ‘yung mga bagay na mas makakapagbigay sa’yo ng happiness at satisfaction. At bali-baliktarin ko man ang mundo, alam kong ikaw pa din ang nasa front line kung utility ko ang pag-uusapan.

Kaya eto ko. Kahit acknowledgement pa lang ng thesis ko ‘yung natatapos ko. Kahit nagagalit na si nanay sa dami ng back subjects ko at inuulan na ng tres at singko ‘yung mga class cards ko. Eto ko. Iniintay ka umuwi, gabi na e. Baka mapagtripan ka nung mga gago sa daan. Eto ko kasi kahit itanong mo pa sa economics, tamang ikaw ang unahin ko.

Hindi ko din alam. Sabi mo, patunayan ko munang sarili ko. Sabi mo, hindi tamang ikaw ‘yung pinagbubuhusan ko ng oras ko. E niloloko lang pala ko ng economics e. Ginagago ko nung makapal na libro. Ba’t ako naniniwala? Hindi ko alam.

Siguro… gusto ko lang bigyang eksplinasyon ‘yung kabaliwan ko. Siguro… gusto ko lang bigyang paliwanag ‘yung kahibangan ko. Paliwanag na hindi kayang banggain ng mundo. Paliwanag na pwedeng paniwalaan ng lahat ng makasalubong ko. Tulad na economics. Tulad ng utility.

Pero kahit naman walang ganitong eksplinasyon, kahit walang siyentipiko o ekonomistang depinisyon, wala naman akong pake kahit di nila maintindihan, kahit hindi sila maniwala. Walang kaso kahit hindi nila intindihin. Ang mahalaga lang naman sa pag-ibig… ‘yung dalawang taong nagmamahalan. ‘yung iba, may iba silang mundo. Mundong sila lang din ‘yung gustong umintindi, sila lang din ‘yung magkakaintindihan.

Kaya eto ako. Gumagawa ng mundo para sa’yo kung san ‘yung utility, katulad sa economics, ‘yung dapat inuuna. Kung san kung saan ka mas magiging mas masaya, dun iikot. Kasi kahit gawin ko pang kwadrado ‘yung mundong ginagawa ko, lahat ng kanto non, nakapangalan sa’yo.

Kaya kahit madami pa kong dapat i-analyze na survey, madami pang chapters’yung thesis kong nasa bingit pa din ng alanganin at kahit naiinip na ‘yung diploma ko sa tagal ng overdue niya, eto ko. Kahit madami pa kong dapat isipin, madami pa kong dapat unahin, eto ko. Kasi sabi sa economics, mas dapat daw bigyang priority ‘yung mga bagay na may mas mataas na utility. ‘yung mga bagay na makakapagbigay sa’yo ng happiness at satisfaction. Kaya eto ko…

Eye Soooooooooore!

Una, sorry. Mapanlait ang susunod mong mababasa.


Pa'no ba pumorma? Ewan ko. Hindi Fashion Design ang course ko at mas lalong hindi ako mahilig magtitingin ng kung anu-anong kaartehan este fashion magazines at magbabasa ng fashion blogs. Tingin ko, hindi naman kelangan. Pero hindi mo naman ako maika-categorize na jologs o promdi. Sanay naman ako pumorma. Pero alam mo kung san ako mas magaling? Manlait.


Five days a week ako lumalakad sa footbridge from LRT1-Doroteo Jose Station papuntang LRT2-Recto Station at pabalik. Medyo mahaba 'yon at sobrang boring ng lakad na 'yon. At dahil likas na aware ang senses ko palagi sa kahit ano o sino, hindi nakakaligtas sakin 'yung mga porma ng mga nakakasalubong ko. Eto 'yung ilan sa pinaka-epic. At pinakapwedeng manalo ng Eye Sore Award.

1) Magsuot ka ng manipis na puting damit tapos mag-bra ka ng polka dots saka ka magalit pag me tumingin sa bra mo. Ayos 'yan.

2) Mag-checkered kang damit. Mag-checkered kang pantalon. Tapos saka ka manapak pag me nang-asar sayong jologs.

3) Mag-plunging neckline ka tapos saka ka mainis pag tinging manyak lahat ng lalaki sayo.

4)Mag-leggings kang hapit saka ka maasiwa. Tapos saka ka mamroblema kung pano itatago 'yung kung anuman 'yung bumabakat na 'yon.

5) Magpalda kang maigsi saka mo hilahin pababa para kunwari conservative ka.

6) Mag-longsleeve ka, scarf at fur saka ka madyahe kasi basa 'yung kilikili mo dahil mainit sa Pilipinas just so you know.

7) Mag-high heels ka saka mo ireklamong masakit 'yung paa mo.

8) Eto, hindi ko pa 'to nakikita sa footbridge pero ansagwa sa paningin ko, pormang pinoy hanap mo di ba? Magbarong ka. Saka mo i-rampa 'yung supra mo. Para ayos! Mukha kang tunay na makabayan!

O di ba? Badtrip. Hindi man ako kasing galing nila Liz Uy at Tim Yap pumorma, isa lang naman ang panuntunan sa lahat ng 'yan e.








Umarte ng sapat sa ganda. Hindi 'yung kung makaarte ka, mukha ka namang paa.


Ibagay mo 'yang porma mo sa mukha mo para hindi ka mukhang hipon. Keri naman kung san ka komportable lang di ba? Bakit kelangan i-arte? Pwera na lang kung trip mo talagang kumandidatong President ng Eye Sore Society :)

Gusto ko ng Kape

Gusto ko ng kape.

Gusto ko ng concert ticket ng Maroon 5.

Gusto ko ng lovelife.

Pero kung tatanungin ako kung anong pinakagusto ko… gusto ko ng kape.

Bakit? Una, pinakamadali kasi ‘tong makuha sa lahat ng gusto ko. Kelangan ko lang ng isang kutsarang asukal, isang kutsarang creamer at ¾ na kutsarang kape, masaya na ko. O kahit nga sa limang piso, me kape ng mabibili sa kanto.

‘yung concert ticket ng Maroon 5, nakakaguilty gastusan. Hindi naman kasi kelangan sa pag-unlad ng pagkatao ko ‘yon, pero dahil extreme ang pagnanasa ko ke Adam Levine, gagastusan ko ‘yon. Magalit ng magagalit.

‘yung lovelife… hindi naman talaga kelangan ‘to. Gusto ko lang ng inspirasyon habang pinaparamdam sakin ng mabubuti kong prof ‘yung kaibahan ng impyerno at purgatoryo.

E ano kung wala kang boyfriend? E ano kung wala kang lovelife? Di naman ‘yun pamantayan ng ganda. Di rin pamantayan ng talino. Kaya lang… eto ‘yung phase ng buhay mo na madami kang makakasabay sa LRT na naglalampungan, madami kang makakasakay sa jip na kulang na lang pumatong sa isa’t isa sa sobrang lambingan, madami kang makakasalubong na kung magyakapan kahit hangin hindi makakadaan sa pagitan. Kung medyo malakas ang atake ng inggit sa’yo, gugustuhin mo din ng ganito. Iwi-wish mo din sa wishing feather na sana me kasabay ka din pauwi na magdadala ng bag mo. Pero masyadong childish. Pero dahil gusto mong makibagay, magpapaka-childish ka na lang din.

E ano kung brokenhearted ka? E ano kong bitter pa din ako? Hindi lang naman tayo ‘yung natitirang wasak sa mundo. Madami sila. Madami tayo.  Pero na-realize kong hindi dapat tumatambay sa stage na ‘to. Hello? Hindi lang sa’yo umiikot ‘yung mundo at hindi ‘yon hihinto para sa’yo. Narinig mo na ‘tong paulit-ulit. Pero hindi ka naman talaga nakinig. Broken ka e. Pero isipin mo din, hindi magiging 400 days ang araw sa isang taon para lang hintayin ka ng mundong magmove-on.

Hindi ka naman mag-isa. Madami akong nakakasabay kumain sa kung saan saan na walang kasama. Tipong kakain ka sa Greenwich at hindi mo maeenjoy ang pizza kasi nasa gitna ka ng limang couples na umorder ng extra sweetness sa counter kanina. Maiisip mo na lang, sana me naoorder ding boyfriend sa cashier. At for sure, madaming kakagat sa ideang ‘yon. At lahat willing to wait pa.

Hindi ka nga kasi mag-isa. ‘yang katabi mo sa jip na kanina pa nakikibasa ng texts mo habang nag-aaway kayo ng boyfriend mo at nasa verge ng isang masalimuot na breakup, nagpaparty na ‘yan kasi ramdam na ramdam na niyang malapit ka ng magaya sa kanya at malapit ka ng maging myembro ng Ampalaya Society. ‘yang kasama mo sa CR na kung makatingin sa’yo kala mo ikaw lang ang nawasak ng ganyan sa balat ng earth e nagpapanggap lang ‘yan, nagawa niya na din kasi dating umiyak sa public CR nung mabroken siya. Ngayon, kelangan niyang gumanti para marevive ang sarili niya. Para masabing hindi pa din pala siya ganun ka-gaga kasi me katulad mong mas gaga pa.

Almost 70% ng feeling concerned citizen sa’yo o ng mga usiserong walang magawa sa buhay kundi mangealam at payuhan ka ay broken din kagaya mo, kaya bakit ka magmumukmok? Dae mong friends o! ‘yun nga lang, hindi naman kasi talaga friend ‘yung hanap mo. Nakakainis pang isipin na mas mainit pa ‘yung kapeng iniinum mo sa lovelife mo. Pero keri lang. Ganun e.

At least, meron pa ding mga bagay na pag ginusto mo, makukuha mo. At least sa tatlong gusto ko, dalawa ‘yung me pag-asang makuha ko. Meron na kong kape. Meron na kong pambili ng concert tickets. Wag lang magjo-joke ang tadhana na sold out na agad at makukuha ko din ‘to.

Pero sa ngayon, mukang kelangan ko na lang idaan sa tamang time management, tamang mindset at tamang dosage ng caffeine ‘yung purgatoryong feel na feel iparamdam samin ng mga profs ko. O kaya ienjoy ang init ng impyerno kasabay ng mainit na kape.

Sa huli, gusto ko ng kape. Gusto ko lang ng kape.