Si Alfred...

(Gusto ko talagang magsulat ng something worth reading at something na me connection sa lipunan ngayong gabi kaso mas malakas 'yung kagustuhan kong, uhmmm.. mang-inis. kaya eto ang kwentong napulot ko sa isang kanto ng random kong utak. nawa'y umilag ang dapat tamaan. :D)

(Somebody that I used to Know by Gotye feat. Kimbra)

Nakakatawa. Isa-isa na silang kinakasal. Isa-isa na silang nawawala. Habang ako andito. Naiisip kung hindi ka nawala, posible kayang ako 'yung binabati nila ng Best Wishes ngayon?

Imposible. Hindi kasi ikaw 'yung babaeng pag-i-emo-han ko. Hindi ikaw 'yung babaeng ihaharap ko sa altar. Hindi ikaw 'yon.

Nakakatawa lang isipin 'yung mga sandaling kasama pa kita. Nung nanonood tayo ng sine na tigsa-sampung piso. Ilang taon na din 'yon. Beinte cinco na nga daw 'yun ngayon. Medyo tumatanda na nga siguro ko. Pero pag naaalala ko, parang isang dipa lang 'yung layo sa'kin. Hindi ko alam kung mabilis lang ba talaga 'yung panahon o hindi ko lang maamin na hanggang ngayon, hawak pa din ako ng mga oras na 'yon. Hindi ko alam. Ayokong alamin. Baka 'yung sagot, hindi ko gusto.

Sabi ko nga, ilang taon na din naman. May mga sumunod naman sa'yo. Walang rason para mag-ampalaya. Pero hindi ko maintindihan kung bakit kelangang bumalik sa sistema ko 'yung sinehan, 'yung tawanan, 'yung usapan natin sa pagitan ng boring na parte nung lumang pelikula. Hindi nakakatuwa.

Ginugulpi ko ngayon sarili ko sa trabaho. Malayo sa'yo, malayo sa mga pelikulang bumaha sa harap ng mata ko nung mga panahong tayo.Pero imposible. Hindi ikaw 'yung babaeng pag-i-emo-han ko e. At kung bumati man sila ng Best Wishes balang araw, hinid ikaw 'yung babaeng kasama ko sa pagharap sa altar. Hindi ikaw 'yon. Hindi din kasama 'yung mga pelikulang pilit ko ng ibinaon kasabay ng kahapon.

Teleserye Settings

(Dreaming with a Broken Heart by John Mayer)

Tatlong araw... tatlong araw tumatakbo 'to sa isip ko, simula nung kausapin mo ko sa gitna ng pool habang may background music. Director's Cut pa nga 'yon ng Kamikazee. Mala-teleserye 'yung setting natin. May pekeng waves. Malamlam 'yung araw. May audience. Kulang na nga lang ng camera. Pero hanep sa script. Tagos sa buto. Wasak ang laman.

Hindi ko pinangarap tumabi sa'yo. O, siguro, pinangarap ko. Pero hindi sa ganitong tagpo. Ngayon nga lang tayo nag-usap ng ganito e. Dalawang taon din 'yon. Dalawang taong parang tayo. PARANG. Katulad ng uso sa lahat ng high school, MU. Magulong Usapan. Pero iba 'yung atin. Malalim. Sa sobrang lalim, gusto kong malunod.

Nakatitig ako sa'yo. Nakatitig ka sa malayo. Habang dinedeliver mo 'yung pamatay mong dialogue. Paker 'yung writer ng script mo, dude. Ang sakit. Piling piling pili 'yung mga salita. Maingat. Sa sobrang ingat, nakakasugat.

Sabagay... ilang beses na din namang ganito di ba? Nakahawak ako, bibitaw ka. Babalik ka, tatanggapin kita. Aalis ka ulit, iiyakan kita. Babalik ka, tatanggapin kita. Minsan nga, aalis ka, hahabulin kita, may iyak pang kasama. Paulit-ulit tayo. Pero hindi kita magawang iwan talaga. Una, masakit. Pangalawa, hindi ko kaya.

Mahirap magsimula. Binuo ko kasi 'yung buhay ko na kasama ka na. Korni. Sabi nga kasi ni Taylor Swift sa kanta niya:"coz when you're fifteen, somebody tells you they love, you gotta believe them." Well, hindi ko idadahilan na fifteen ako nun kaya naniwala ako. Kagaguhan 'yon pero medyo totoo.

Tatlong araw... tatlong araw akong tulala, umiiyak. Mukha na nga akong tanga. Inalis ko agad 'yung sim kong smart kasi natatakot akong masaktan ulit. Baka kasi magtext ka pa. Ay hindi. Mas natatakot akong tanggapin 'yung katotohanang hindi ka na talaga magtetext kasi nga sabi mo, tama na. Tapos na. Kalimutan na kita.

Ilang araw ko ding pinaulit-ulit sa sarili ko lahat ng sinabi mo. Pinaulit-ulit ko para magising ako. Kaso tuwing gigising ako, natatagpuan ko lang 'yung sarili kong nakakulong. Tumatakbo. Ang masaklap, pabalik sa'yo. Ilang beses ko naman pinilit lumayo kaso... mahirap. Hindi ko kaya. Mahirap layuan 'yung taong pinangarap mong makasama. Pero anong magagawa ko? Palayo ka na. Tapos na 'yung script mo. Ako naman magbabato ng linya.

Kung sa teleserye talaga 'yun, masyado sigurong makapagbagbag damdamin 'yung magiging sagot ko dapat. Kaso pagdating sa'yo, nawawala pagiging writer ko. Nawawala nga katinuan ko e. Kaya sa hinaba haba ng sinabi mo, isang okey lang 'yung nasagot ko. Ande ko sanang gustong sabihin. Andaeng isinisigaw ng utak ko kaso hindi lumabas. Hindi ko kabisado. Pang-Famas kasi 'yung acting mo, kinain ako.

Kaya tumayo ka na lang. Katulad ng dati, wala na kong sinabi. Hayup! Tumagal tayo ng dalawang taon na ni hindi nag-uusap. Pero sana hindi na nga lang...

Dahil pang-teleserye nga 'yung setting natin, nung papalayo ka na, lumakas naman 'yung pekeng waves. Kasing lakas nung bayo sa dibdib ko na hindi ko alam kung san galing. Pumatak unti unti 'yung pesteng ulan. Habang ang tirik tirik ng araw. Ayos! Sinalubong ko 'yung malakas na alon. Langoy papuntang 6feet kahit takot ako dun. Basta malayo sa'yo. Hindi mo pwedeng makitang umiiyak ako.

Pagtapos ng climax ng pagkabrokenhearted ng bidang babae sa kahit anong teleserye, kailangan kong ngumiti. Andun 'yung classmates natin e. Kinikilig pa nga sila na nag-usap tayo. Kung alam lang nila.

Maya-maya, nagkayayaan na. Picture picture. Ngiti kung ngiti. Hindi ko alam kung pa'no ko naipon lahat ng lakas ng loob ko para lumapit pa sa'yo. Pero bahala na. Huli na 'to.

Tatlong araw...tatlong araw kong pinanood sa talukap ng mata ko, 'yung pangteleserye nating setting, 'yung mukha mo habang dinedeliver 'yung script mong award-winning. Tatlong araw din naglaro sa tenga ko 'yung pakshit mong dialogue kasabay 'yung lahat ng malulungkot na tugtog. Ramdam ko pa din 'yung hampas ng pekeng waves, 'yung patak ng ulan, 'yung sakit. Tagos sa buto. Wasak ang laman.

On Transgenders in MissU...

“In my humble opinion, transgenders should not be allowed to join the MissU because it's only for REAL women.” –Miriam Quiambao

Bakit nga ba? Kung tutuusin, tama naman si Ms. Miriam. Miss Universe was made to celebrate the real essence of womanhood. Tapos ngayon biglang may transgender candidate na aapela na may karapatan siya? Wag niyo ‘tong ipapabasa sa kahit sino mang Human Rights addict. Dahil malamang sa hindi, nakaheadline ako sa tabloid bukas at may demanda for violating some human rights dahil discriminatory ‘tong article ko.

(Talackova, a removed transgender Miss U candidate)

Well, IDC. Isa kasing malaking kalokohan ‘tong issue na ‘to para sa’kin. Transgender sa MissU? Isn’t that so much? Not that I’m against third sex. You know, I have good friends who belong to their growing populace. And they’re really good people. But I do think, giving them the chance to be in that pageant is just way too much.

Imagine kung anong magiging feeling ng madlang kabaklaan kung may tunay na chiks na sumali sa gay pageant with proud breasts not augmented, a perfect 36-24-36 vital statistics and a real female sex organ? Insultado di ba? Baka nga magkasabunutan pa once they find out about this. Pero because we are very fond of human rights at napakatindi ng takot natin sa Commission on Human Rights at kung saan saan pang samahan kuno na may parehong pinaglalaban, we’re giving them equal rights which I think they do deserve dahil tao din naman sila. Hindi alien, katulad ng iniisip ng iba.

But the thing is, Miss Universe has first laid its standards before these surgeries made it possible for a man to at least look like a woman (sometimes even better, though). But this doesn’t change a thing. Miss Universe is for REAL MISS Universe as well as Miss Gay will sure stay for REAL Miss GAY. Kung gusto nila ng attention from the international scene, edi gumawa sila ng Miss Gay Universe. Para walang agawan ng crown. Ang sakit naman saming mga kalahi ni Eba kung ang kokoronahang MissU is ex boyfriend pala namin di ba?

Madami na namang magtataas ng kilay dito dahil sabi ko nga, discriminatory ‘tong blog entry ko pero for as long as I remember at ito lang talaga ‘yung tanda ko sa Christian Living class ko way back elementary (Sorry, baklang friends <3) God made only man and woman. Nothing in between. Kumbaga, black o white lang. Walang green este gray. But you could apply scientific explanations kung bakit sila naging green, dahil mas madaming female hormones kesa male o mas maraming male hormones kesa female. Oh, whatever. I never loved Biology. Sa huli, this will all boil down to one thing, believe what you want to believe in and stand for it. It is true that we all have equal rights in the law but you can never find equity in a world where people are long blinded by earthly beauties and madness. After all, these pageants do not actually tell you what beauty is. They just made you believe beauty could really be measured by this. 

Kung Isa Ka Sa Apat Na Malas

Sabi sa librong sinimulan kong basahin pero di ko naman natapos, isa lang daw sa kada limang tao ‘yung nakakatuluyan e ‘yung true love nila. Ah, siguro. Pwede din namang powertrip lang ‘yung author nun. Pero malamang sa hindi, oo. Kasi wala akong makitang statistics saan mang lupalop ng Wikipedia.com na ganitong porsyento lang daw ‘yung totoong mahal nila ‘yung pinipili nilang makasama. Pwede din. Baka wala pang nakakaisip mag-thesis o survey man lang tungkol dun. Pwede. Ewan.

Pero… ayoko talagang maniwala sa stat kung meron man. Ayoko din patulan ‘yung powertrip nung author nung libro. Kaso palagay ko, nakita ko na ‘yung true love na ‘yun. At may idea na ko kung bakit hindi lahat ng tao, kayang ipaglaban ‘yung true love na buong buhay nila hinanap/hinintay/pinangarap/pinag-emote.

Kung susumahin, kasama ko dun sa apat na malas, na kung sa anumang di ko maintindihang dahilan ay hinayaan na lang maging theme song ng buhay nila ‘yung “the one that got away” ni Katy Perry. In kasi. Ganun ba?

Well, hindi naman talaga ng dahil lang sa kantang ‘yun e. Maraming dahilan. Unahin na natin ‘yung paboritong drama scheme ng mga writer ng teleserye na pinagpupuyatan mo gabi-gabi kahit paulit-ulit lang. The langit-lupa, it is! ‘yung tipong mayaman siya, mahirap ka o vice versa. Tubig at langis, sabi nga sa kanta. E di ba ‘pag sa TV, possible ‘yun? Na kahit anong sibat ang ihagis sa pagitan niyong dalawa, in the end, you’ll live happily ever after. Pero shit, sa totoong buhay, walang ganito. Kung meron man, madalang. Mas madalas pa siguro ang full moon.

Isa pa, ‘yung na sa’yo na, binitawan/pinamigay/pinakawalan mo pa. Ewan. Tipong Popoy at Basya. Sa pelikula, normal ‘yung second chance kaya sa huli, masaya sila. Pero dude, baka nakakalimutan mo, hindi ka artista. At walang director na mag-uutos sa’yo kung pa’no mo susuyuin pabalik ‘yung mahal mo. Wala ring korning writer na baliw sa happy ending na magbabago ng ihip ng hangin para magkabalikan kayo. Kaya ‘yung pinatangay mo sa agos, mananatiling malayo sa’yo. Pwera na lang kung may dugong scriptwriter ka at kaya mong paikutin ang ulo niya para balikan ka. In that case, congratulations!

Meron pa, mahal na mahal ka, sinasantabi/binabasura mo lang, e kasi mahal ka e. Ang gwapo/ganda mo kaya? Keber! Ayun, nagsawa, iniwan ka saka na-realize ng magaling mong coconut shell na mahal mo pala. Pa’no mo hahabulin? Pa’no kung nakahanap na ng mas magmamahal sa kanya? Nganga, bro? Nganga! Parang pareho lang ‘to nung pangalawa pero magkaiba talaga sila. Pumayag ka na para mas humaba ‘tong ampaw kong artikulo.

Pero eto ‘yung mahirap, ‘yung mahal mo, mahal ka, pero pareho kayong may “mahal” kunong iba. Pakiramdaman. Walang aminan. Ganun. Para kayong gagong nagpi-pretend na masaya pero deep down inside, you’re both hurting. Gago nga kasi kayo. May mas mahirap pa e. ‘yung hanggang kaibigan lang? tipong movie nila Gerald Anderson at Kim Chiu na nag-flop? Ewan. Di ko tanda. Pero i-research mo ‘yun tas panoodin mo, ganun ‘yung sinasabi ko. ‘yung hanggang friends lang daw, pareho namang may malisyang ramdam, inarte lang. Ending? Kundi ka bestman/maid of honor sa kasal ng mahal mo, wedding singer o kaya coordinator. Sakit di ba? Habang naglalakad siya palapit sa altar o habang nag-iintay siya sa altar, ikaw malayo. Di ka bride/groom e. Bestfriend ka, dude. Ang pa-konswelo de bobo na lang, second parent ka ng anak niya. SECOND!

Isa pang masakit, ‘yung binigay mo na lahat dahil mahal na mahal na mahal mo talaga tapos bigla kang iniwan, dala lahat sa’yo. ‘yung puso mo, utak mo, mundo mo, atay-balunbalunan atbp. Korni pero ganito naman ‘yung kadalasang dahilan kung bakit ka naglalasing sa bar di ba? Inum ka ng inum, di mo naman pala kaya. Gusto mo kasing makalimutan. Kaso lalo kang nalalasing, lalo ka lang bumibitter. Ang labo.

Ang dami pala talagang dahilan? Pero naisip mo ba, kung isa ka dun sa apat na pinagkaitan ng tadhanang makasama ‘yung true love mo, na baka quits lang naman pala kayo?

Malay mo habang pinipilit mo siyang kalimutan o kaya habang nagpapakalunod ka sa alak, ganun din ‘yung gianagawa niya. Pero ‘wag kang umasa, hindi dahil sa’yo. Dahil din dun sa true love niyang hindi napasakanya. Saklap ‘no? Pareho naman pala kayong mapakla, di na lang kayo pinagsama. Pero ganun talaga e. Isa ka kasi dun sa apat na malas according sa author nung libro.

Siguro sa apat na 'yun, yung iba, umaasa pa. Naghahanap pa, nag-iintay. Meron din sigurong sumuko na. Nawalan na ng gana. Wala ka naman kasing kasiguraduhan sa pag-ibig. Para kang tumataya sa lotto. Kahit alam mong out of millions 'yung probability mong manalo, gagastos ka, susugal. Swerte lang nung mga jackpot winner, nanalo sila. E ikaw, swerte ka din ba?

Nasulat ko lang naman ‘to kasi pakiramdam ko nakita ko na ‘yung posibleng true love ko. Kaso kakaiba ‘yung konteksto. Masyadong imposible kaya siguro, makikikanta na lang ako ng “the one that got away” kasabay niyo, sabay inum sa shot glass, sabay punas ng luha, sabay sigaw, kanta, hiyaw hanggang sabihin ni direk na cut. Pero walang happy ending, kasi hindi siya si Popoy at hindi ako si Basya. Hindi pwedeng mang-plagiariza ng istorya :)

(gusto ko lang 'to i-share... ang ganda lang kasi ng feedback nung nasa facebook.)

3-in-1

Malamig na ‘yung kape. Ubos na nga ‘yung akin. Hinihintay ko pa din. Umupo ka sa tabi ko. Ngumiti. Tumingin sa mata ko. Magkape…

Hindi ko pa din tinatanggal ‘yung 3-in-1 sa bulsa ko. Umaakyat ako sa roof deck ng opisina tuwing alas otso. Nakikita ko ‘yung ngiti mo, ‘yung kamay mo habang hawak ‘yung mug mo; kulay black ‘yon, may ukit ng pangalan mo, may kaunting pingas na sa tagal pero sabi mo, ‘yun pa din ang gagamitin mo kasi galing sa kanya ‘yun. Madalas mo siyang ikwento t’wing nagkakape tayo. Habang ako ang kausap mo…

Madalas kang nakatingin sa malayo… sa sobrang layo, naisip ko kung sa dalas ba ng pagkakape nating magkasama, nag-aksaya ka ng oras tingnan ako? Malapit. Halos kadikit mo na nga. Pero ramdam ko ‘yung layo.

Tapos ngingiti ka. At mag-uumpisang magkwento tungkol sa kanya…

Makikinig ako. Habang inuubos ‘yung mapait kong kape. Hindi ko alam. Matamis ‘yung 3-in-1 pero nakasanayan ko ng mapait ang lasa nun ‘pag ikaw ang kasabay ko magkape.

Titingin ka sa mga ulap. Sabi mo non, malungkot siguro mag-isa tumingin don. Gusto kong sumagot na hindi. Mas malungkot tumingin don habang kasama ka pero ibang hinihintay mong magkape kasama mo. Pero hindi ko ‘yon nasabi. Hindi ko kaya. Isang maling salita at mawawala ka…

Uminom ka sa mug. Ngumiti ng mapait. Tumingin sa’kin. May ibang ningning sa mata mo ngayon. Ningning na gusto kong bigyan ng kahulugan. Makahugot man lang kahit konting pag-asa.

Bigla mong sinabing ubos ng kape. Tumayo ka. Inaya na kong bumaba. Marami pang nag-iintay na trabaho sa’tin. Kahit gusto ko pang pagtagalin ‘yung tagpong ‘yun, hindi pwede. Bukod sa ayaw mo na, magagalit ‘yung supervisor ‘pag na-late tayo ng baba. Kaya tumayo na din ako. Tumingin ulit sa ulap. Ngumiti ng mapakla. Hiniling na sana kahit isa sa mga bituin na ‘to marinig ako. Kahit isa.

Nagmamadali ka. Hinawakan mong kamay ko. Nagpatiuna. Kung pwede lang wag matapos ‘to. Kung pwede lang magtagal na hawak mong kamay ko… sana marinig ng bituin…

Bago ko binuksan ‘yung pinto para makapasok na tayo sa loob, binawi mong kamay mo. Gusto kong itanong kung bakit. Gusto kong bawiin pabalik. Ngumiti ka.

Minsan, ang sarap bigyang malisya ng ngiting ‘yun. Kundi lang sa lungkot sa mata mo. Kundi lang alam ko kung gaano ka kalayo.

Papasok tayo ng opisina na parang walang nangyari. Tsk. Naalala ko. Wala naman talaga.

Ngingiti ka sa iba. Babati ng masigla. Parang hindi ka nalungkot katulad kanina. Hanggang sa magbalik tayo sa trabaho. Malayo. Susulyapan kita. Pagmamasdan pa nga. Pero hindi mo mararamdaman. Lumilipad na naman siguro ‘yung isip mo sa iba. Sa kanya…

Iilaw ang cellphone mo. Mapapangiti ka. Katulad ng lagi, malungkot na ngiti. Mapapailing na lang ako. Swerte na kung makaisa o dalawang beses kang titingin sa gawi ko, iniintay ko ‘to gabi gabi. Ngayon, napatingin ka. Parang gusto mo ng umiyak. Sana next time ‘pag tiningnan mo ko, ‘yung ngiti mo masaya naman di ba? Kahit isa lang partner.

Day off mo bukas. Sana pumayag kang lumabas muna tayo mamaya. Kahit uminom lang ulit ng kape. O kaya sabay tayo mag-agahan para maiba naman. Pero katulad ng dati, susunduin ka nya. Hardkor. Ang martir mo din e. Hindi kita maintindihan. Ang sarap mo kaltukan minsan e. sinasaktan ka niya pero sige lang. Ganon mo nga siguro siya kamahal.

Sabagay… halos pareho lang naman tayo...

Kinabukasan, pumasok ako. Inaantay ko ‘yung malungkot na ngiti na sumasalubong sa’kin t’wing umaga. Nagtaka ko, wala. Wala ka sa pwesto mo. Wala din ‘yung mga gamit mo.

Tinapik ni Jules ‘yung balikat ko. Nag-resign ka na daw. Walang dahilan. Walang paalam. Wala akong karapatan magtampo. Wala akong karapatan magtanong. Kung gagawin ko naman ‘yon, anong sasabihin ko? Malulungkot ako kasi wala na kong kasabay magkape t’wing alas otso? Tang ina. Pagtatawanan mo lang ako sigurado. Magmamakaawa ba kong wag kang umalis dahil hindi pa naririnig ng mga bituin ‘yung bulong ko? Naaah! Mas matatawa ka don.

Malamig na ‘yung kape. Ubos na nga ‘yung akin. Hinihintay ko pa din. Ngumiti ka. Magkwento ka. Sige. Kahit tungkol lang ulit sa kanya. Hanggang sa marinig lang ng mga bituin ‘yung bulong ko. Hanggang sa tigilan mo na tumingin sa malayo. Kahit hanggang maubos lang ulit ‘yung kape. Sayang ‘yung 3-in-1 sa bulsa ko. Mag-isa na lang kasi ako lagi…

(Photos: Google.com)

OST: Nagtahan ng Silent Sanctuary

eto 'yung may kasalanan kung bakit ko 'to nagawa :) 

Dadayain Lang Ako...

Wala akong pakialam kung gawin mang National Artist si Pidol, Gov. Vi o si La Aunor man. Kung gusto niyo, lahat na sila. Wala pa din akong pakialam.

Kahit lamunin ng China ang Scarborough/Panatag Shoal o Spratly Island. Mas maganda nga siguro, sunugin na ‘yun pareho para wala nang away e. Wala din naman akong pakialam.  

Kahit i-dirty finger pa ni P-Noy ang media dahil tino-talkshit siya at inaccurate daw magbalita o patayin lahat ng illegal settlers sa Paranaque ng maangas na SWAT. Wala akong pake!

Naririnig ko lang naman ‘to. Hindi ko ‘to alam. Nakakabadtrip na nga kasi simula nung buksan ko ‘yung TV kaninang umaga, eto’t eto din ‘yung balita. Mula flash report hanggnag 24 Oras. Paulit ulit.

Ang mas nakakabadtrip pa, maraming talkshit sa paligid. Madaming gustong magsalita, madaming gustong magpasikat. Bidakids. Malapit na eleksyon e. Pero kung sinong tunay na me alam, ‘yun ang tanong. Meron nga ba? O lahat sila nagpapanggap lang para matandaan natin at isulat sa gintong balota?

Oo nga pala. Hindi pa ko rehistrado. E gaguhan lang naman kasi nangyayari sa eleksyon, bakit ako magpapakapagod pumila para bumoto? Alam ko namang dadayain lang ako, ikaw, kayo. Dadayain lang tayo.

Sabi, lahat naman daw ng nanalo diyan, nandaya. E di lahat pala ng talo, bobo? Hindi nila naisip mandaya e alam nilang ‘yun lang makakapagpanalo sa kanila. Wag niyo kong pairalan ng kalokohan niyo. Alam nating ang unang motibo kung bakit trip niyo magkapwesto ay ang kaban ng bayan. Wala ng malinis na tao sa mundo. Mamimili ka na lang kung sinong paniniwalaan mo: ‘yung nagmamalinis o ‘yung aminadong madumi. ‘yun na. Kung trip mong mas magmukang tanga, piliin mo ‘yung una.

Kahit ‘yung pa-virgin effect na ka-batch ko, nabalitaan ko na lang nanganak na. Malinis tingnan? Malinis nga ba? Hindi ako laban dito. Baka totoo ‘yung sinasabi nilang “bugso ng damdamin” pag umibig ka. Hindi ko alam kung dapat ko bang isipin na malas ako dahil disiotso na ko pero hindi ko pa ‘to nararamdaman o swerte ako dahil hindi pa nga. E ano namang pake nila? Anong pake ko?

Andaeng issue sa lipunan na hindi ko kayang sagutin. Hindi mo kayang sagutin. Kahit i-google mo, walang saktong sagot. Ituturo ka lang sa yahoo answers na wala din namang kwenta. Kaya para mas okey, wag na. Less effort, less pagod.

Ipapamigay na nga pala ‘yung Luisita sa mga magsasaka… e ano naman sakin? Maraming nagsasabing maganda ‘yun, dapat. Pero naniniwala akong hindi lahat ng dapat ay kailangan. Meron ding nagsasabing babagsak ang asukarera pag nangyari ‘yun. Bakit? Hindi pa ba bagsak? Di ba nga sinusuportahan na tayo ng Amerika sa asukal? Bestfriends e. Oops! Syempre, with benefits.

Kaya nga, balita ko, magsusumbong na naman tayo sa bestfriend natin which is kinontra naman agad ng ever ganid na China through warning us that it’d do no good. LOL. Takot na takot ba kami sa inyo? Well, medyo. Pero dahil bestfriend namin si Pareng Obama, chill lang. Tingnan ko pag trinip na niya kayong i-gyera.

Enough of Scarborough Shoal, walang gaanong epekto sa’kin ‘yun e. You know, 1/16 siguro ng dugo ko ay Chinese dahil sa lolo ko kaya selfish ako. Ayoko ng mga bagay na walang epekto sa’kin. Kaya lipat tayo kay Abnoy. Sinermunan niya ang media for inaccurate and negative reporting sa National Press Forum. Ayos! Headline ‘to para sakin. Para kang nakatanggap ng bomba as a gift sa birthday party mo. Well, atleast may pasabog. At bilang Journalism student ako na nangangarap makapasok sa mundong ‘to, nakakapagpanting ng tenga ‘tong sinabi ng president niyo. Presidente niyo. Hindi ko siya binoto. Sabi ko nga, hindi pa ko botante at wala akong pake dun.

Kung sinwerte lang talaga ko at nalagay sa Paranaque beat, napakasaya siguro ng unang trabaho ko. Alam mo na. Batuhan ng sukang may sili at barilan. Cool! Matagal ko ng gustong makakita ng ganyan, live! Kaso hindi e. Hindi ko tuloy malaman kung sino talaga ‘yung nanguna sa gulo; ‘yung mga naka-full tolerance daw na pulis o ‘yung nakikipag-ayos daw na mga tao. Shetlogs. Lahat sila malinis. Mahirap mag-judge. Ano’t anuman, wala akong pake.

Pero… nakakainit talaga ng ulo makita ‘yung poll survey ng Yahoo! ngayon. Tinatanong ng gago kung payag daw ba ko maging national artists sila Pidol, Gov. V at si Aunor. Leche. Ni wala akong pinanood sa mga pelikula ng mga ‘to. Ni hindi ko nga narinig ang golden voice kuno ni Nora e. Sira na daw nung makilala ko siya. Tapos ang naaalala ko lang kay Vilma ay ‘yung pagiging burlesque queen niya. Kung magiging national artists man sila o hindi, hindi ko naman dapat pinoproblema ‘yun at wala isa man satin dapat ang nag-iisip tungkol dun kasi kaya nga may National Artist Commission di ba? Para san pa ‘yun kung tao din ang sasagot nito? May credentials naman siguro ‘tong tatlong ‘to na pwedeng i-check at pagbatayan ng qualifications nila for national artist. Hindi ‘yung parang si Pacquiao lang na minsang narinig magbasa ng Biblia, ginawa nang Bible Ambassador agad agad.

Nakakainis. Nakakawalang gana. Gusto ng presidente niyo magbalita ang media ng positib pero parekoy, wala e. Dumadagdag pa nga sa bad news ‘yung excited tumakbo for President mong VP.

Well, naririnig ko lang naman talaga ‘tong lahat ng ‘to. Nabasa sa Yahoo!, nakita sa TV, na-scan sa dyaryo. Di ko matakasan kasi nagmumura lahat ‘to buong araw. Kahit sa facebook at twitter, eto din. Syempre, feeling socially concerned ang mga tao. Hindi din nila maiwasan, bugbog nga kasi sa ganitong balita kapuso, kapamilya o kapatid man.

Pero siguro mas dapat ko munang intindihin ‘yung pagpaparehistro ko para makaboto. Sabi kasi ni daddy, social obligation ko ‘yun bilang citizen of the Philippines (PROUD!). Minsan talaga ang sarap layasan ng Pilipinas. Mabuti na lang din isinilang ako sa pamilyang kahit papano may pananalig sa at pinapakian ng gobyerno. Dahil kung hindi, baka nagpapakanegra na din ako kakasigaw sa Mendiola.

Wala pa din akong pakialam kung gawing National Artists ‘yung tatlo, maagaw man ng China ang Scarborough, magkapatayan sa Paranaque at kahit ipaambush pa nga ang presidente niyo pero kailangan ko talagang magparehistro kahit alam kong dadayain niyo lang ulit ako, wala akong pake.

Hindi naman talaga sa wala akong pake. Defense mechanism na lang ‘to kasi nakakapagod na din ‘yung mga paulit-ulit lang na nangyayari.