Sa Larawan

"Sa  larawan na lang, baka pwedeng legal. Dahil dito sa mundo, bawal..." -Larawan, Eevee

E ayoko nga sa larawan. Hindi ko naman mararamdaman 'yung higpit ng yakap mo don. Hindi ko makikita 'yung saya sa mata mo. 'yung init ng kamay mo. Sa larawan? Wala lahat 'yon. Wala 'yung mga banat mo. Hindi ko maririnig 'yung boses mo. Wala 'yung tamis ng ngiti mo.

Sabi mo nga, wag ko na lang isipin 'yung iniisip ng iba. Wala naman akong ginagawang masama sa kanila. E ano kung bawal sa mata nila? Ano kung mali?

Minsan gusto kong pakinggan 'yung sinasabi ng isip ko. Sabi mo nga, matalino ko. Pero tuwing ginagawa ko 'yon, lalo ko lang naiisip na hindi lahat ng tama, ikasasaya ko. Sa ngayon, mas pinili kong maging mali kasama ka. Basta kasama kita. Ayos na.

Kalimutan na lang natin muna. Na me mundong maghuhusga. Na me mali at tama. Gusto ko lang maging masaya kasama ka. Kaya kalimutan muna natin sila.

Chasing Cars by Snow Patrol

Sorry

Alam ko pong mali. Sorry.

Hindi ko po kayang pigilan. Sorry.

Nagawa ko na po. Sorry.

Hindi ko po kayang mawala. Sorry.

Sana kayang tanggapin ng mundo 'yung sorry ko kasabay ng pagtanggap nila sa kung anumang meron tayo. Pero sabi mo kagabi, wala naman di ba? Na pagkatapos ng lahat, wala naman talaga.

Mali ako ng intindi. Sorry.

Nag-assume lang siguro ko. Sorry.

Nadala lang ako ng mga yakap mo. Sorry.

Sana tayo na lang para pwede pang ayusin. Sana merong "tayo" para alam ko kung anong tatapusin. Pero sabi mo kagabi, wala naman di ba? Tinatanong mo pa nga kung ilang sakit pa kailangan para matauhan na ko. Hindi ko din alam e.

Nakukulitan ka na sakin. Sorry.

Gusto mo ng tigilan kita. Sorry.

Ayaw mo na. Sorry.

Kung mauutusan lang 'yung puso mapagod. Kung susunod lang siya. Nakakapagod din naman umiyak. Pero mas lamang kasi yung sayang bigay mo kesa sa sakit. Mas lamang pa din yung katotohanang mahal kita kesa sa pait.

Sorry. Hindi ko po kayang pigilan.

Sorry. Hindi ko po kayang mawala.

Sorry. Alam ko pong mali.

Pero masaya po ako e. Pwede po ba kalimutan ko muna 'yung tama at hindi?

Gunita

Patuloy na pumapatak ang bawat sandaling natitira habang ika’y kapiling ko…
Siguro nga’y maraming dahilan kang maibibigay ngunit ako ay may isang tanong…

Andyan ka. Hindi ko alam kung hanggang kelan. Pero ramdam kong bilang lang. Bilang lang ‘yung mga oras na andyan ka. Bilang lang ‘yung mga oras kasama kita.

Bilang lang ‘yung mga oras. Mahirap kumapit kapag alam mong dadating ‘yung oras na kelangan mo bumitaw, kapag alam mong dapat ka din bumitaw. E bakit ba kasi kelangan kumapit pa? Alam mo naman palang sa dulo, masasaktan ka. Wala e. Sa pagkapit na ‘yun ka kasi magiging masaya. Kaya kahit anong sabihin ng mundo, wala silang magagawa. Kakapit ka. Magiging masaya.

Di ka ba magtatagal? Pagtigil mo’y dalangin na aking inaasam.
Siguro nga’y paalam na, subalit ma’y iiwan kang puwang…

Kakapit ka. Magiging masaya. Kahit tanggap mong wala kang ibang gagawin sa dulo kundi bumitaw. Kakapit ka. Magiging masaya. Kahit pa alam mong baka bukas, gigising kang wala na ‘yung saya.

Bakit ba kasi hindi pwedeng magtagal? Bakit hindi pwedeng dito ka na lang? Hindi ko alam. Hindi ko maintindihan. Hindi mo din naman sinasabi. Hindi ko alma kung anong pinanggagalingan mo. Pero sabi ko nga, okey lang. Okey lang lahat. Basta pumunta ka kung saan ka sasaya. Gawin mo kung anong gusto mo. Pag natapos lahat, pag naubos na ‘yung bilang ng oras na kasama kita, ako ng bahala sa sarili ko kahit hindi ko alam kung saan mag-uumpisa.

Kung kaya kong pigilan lang ang oras sa kanyang pintig,
asahan mong ako’y di hihinto…

Ako ng bahala sa sarili ko kahit hindi ko alam kung saan mag-uumpisa. Kahit hindi ko alam kung kaya ko pa. Kung pwede lang ihinto ‘yung paggalaw nung kamay ng orasan ngayong kasama ka, tatambayan ko ‘yon. Para kahit papano, tumagal pa. Para kahit papano, madagdagan ‘yung oras. O baka sakaling hindi mo mapansin. O baka sakaling hindi mo maalala. Baka sakaling makalimutan mong aalis ka nga pala.

Kahit malabo, masarap umasa. Na baka sakaling maging masaya ka din naman, makalimutan mong bumitaw. Kaso hindi e. Kahit ano atang gawin ko, aalis ka. Lalayo. Pero ako ng bahala sa sarili ko kahit hindi ko alam kung saan mag-uumpisa. Sandali ka lang naman di ba? Sandali lang.

Ako’y isang manhid na di makikinig sa bawat sasabihin ng mundo.
Ako’y isang manhid na di makikinig hangga’t ikaw pa’y naririto…

Sandali lang naman di ba? Sandali kong kakalimutan ‘yung mundo. Sandali kong kakalimutan ‘yung ako. Sandali akong magiging masaya. Sandali kitang kasama. Lahat, saglit lang. Baka nga gumising na lang ako isang umaga, wala na ‘yung sandali. Bilang lang ‘yung oras. Baka pagdilat ko, ubos na. Tapos na ‘yung bilang mo. Wala ka na.

Pero di bale. Sandali lang naman. Sandali kong kakalimutan lahat. Pagtapos naman nito, dun din ako babalik. Masyado pang mahabang panahon ‘yung gugugulin ko kasama ng mundong kinakalimutan ko ngayon. E ‘yung oras kasama ka, bilang lang.

Hayaan na muna nila kong sumaya kahit saglit lang. Pagkatapos naman nito, hindi ko alam kung sasaya pa ko. Hindi ko alam kung kaya ko pa. Hindi ko alam kung saan mag-uumpisa. Pero saka ko na iisipin yon. Saka na ko iiyak. Kasi ngayon, andyan ka pa.

Hindi ka ba magtatagal? Pagtigil mo’y dalangin na aking inaasam.
Siguro nga’y paalam na, subalit ma’y iiwan kang puwang…

Andyan ka pa. Hindi ko alam kung hanggang kelan. Pero ramdam kong bilang lang. Bilang lang ‘yung mga oras na andyan ka. Bilang lang ‘yung mga oras kasama kita.

Pero salamat. Salamat at dumaan ka. Pinasaya ko kahit sandali lang. Pinakapit ako para bumitaw. Kahit alam kong hindi mo gusto. Kahit alam kong napipilitan ka lang. Salamat. Baka pwede pang humirit? Baka pwedeng konting oras pa. Baka pwedeng sandali pa. Baka pwedeng ‘yung sandali, magtagal na? Baka lang naman pwede. Gusto ko lang ipilit kahit alam ko namang hindi.

Andyan ka pa. Hindi ko alam kung hanggang kelan. Pero salamat kahit saglit lang. Kahit ramdam kong bilang lang. Bilang lang ‘yung oras na andyan ka. Bilang lang ‘yung oras kasama kita. Handa akong sumugal. Gusto ko lang andyan ka. Kasama kita. Gusto ko lang maging masaya.

Patuloy na pumapatak ang bawat sandaling natitira habang ika’y kapiling ko…

Gunita: Spongecola

Dancing Fountain

Bumabaha ng kulay sa harap ng mata ko. Sumasayaw na tubig. May mga halakhakan. May paminsan minsang dampi ng lamig dala ng hangin sa balat ko. Pero hindi ko sila makita, hindi ko sila madama.

Masarap pagmasdan ‘yung ningning ng mga bituin sa madilim na ulap. Dati, tuwing makikita ko sila, meron akong nakikitang malungkot na mukha. Maraming alaala. Madilim. Talo ‘yung ningning ng mga tala. Pero ngayon, wala akong makapang lungkot. Wala akong makapang panghihinayang. Wala akong maaninag na mukha.

Tumingin ako sa sumasayaw na ilaw, pinakiramdam ko ‘yung lamig ng dampi ng tubig dala ng hangin. Wala ‘yung hinatid na lungkot sakin. Hindi tulad dati.  

Nakatingin ka sa malayo. Mas maliwanag pa ‘yung mata mo sa ilaw na sumasayaw. Tiningnan ko ‘yung palabas, hindi ako natuwa. Tiningnan kita, sumaya ko bigla. Naglalaro sa mga mata mo ‘yung ilaw na nililikha nung palabas. Mas gusto kong panuorin sa mata mo ‘yung mga ilaw.

Minsan, sapat ng nakakasama mo lang ‘yung isang tao. Minsan sapat na na kahit nakaw lang, napagmamasdan mo ‘yung mata niya, naririnig mo ‘yung boses niya, nakikita mo ‘yung ngiti niya. Minsan sapat ng kahit alam mong malabo, nakakalapit ka. Na kahit walang salita, kahit walang kasiguraduhan, masaya ka. Kahit alam mong ngayon lang. Kahit alam mong maya-maya, mawawala. Kahit alam mong bukas, pag gising mo, iiyak ka lang kasi wala na. Minsan, sapat na din ‘yung umasa ka.

Kapag humihigpit na ‘yung mga yakap at hawak kamay, mas mahihirapan ka na bumitaw. Alam mo ‘yun. Pero dahil masaya ka, mas gugustuhin mong mahirapan bumitaw basta maramdaman lang na minsan, humawak ka. Kumapit. Minsan, naging masaya kasama siya.

Bumabaha ng kulay sa harap ng mata ko pero hindi ko sila makita, hindi ko sila madama. May sumasayaw na tubig, may halakhakan, may magandang musika. Pero ang pinakaramdam ko sa lahat? ‘yung lamig ng dampi ng hangin. ‘yung layo ng pagitan natin. ‘yung sakit na dapat kong tanggapin.

Na pagtapos ng palabas, kapag pinatay na ‘yung ilaw, kapag wala na ‘yung tubig na sumasayaw, kailangan ko na ulit itago ‘yung nararamdaman ko.

Hindi ko masabi kasi ako ‘yung nagtayo nung pader na binubuwag ko. Hindi ko alam kung pano sasabihin kasi, hindi ako sanay. Pero sana masabi ng mata ko. Sana makita mo. Kung hindi, sapat na ko sa ganito. Sapat ng minsan, kasama kita. Minsan, nakita kitang masaya. Sapat ng minsan, andyan ka.

Katulad nung sumasayaw na tubig ngayon, hindi kita mahawakan. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip mo, hindi ko alam kung anong nararamdaman mo. Pero patuloy ka lang sa paggalaw. Patuloy ka lang sa pag-agaw sa mga bagay na hindi sa’yo, gaya ng isip ko, ng puso ko.

Hindi ko masabi kasi natatakot ako. Sa likod ng sayang hatid ng pagsayaw ng tubig at mga kulay na nakikita ko, maraming nagtatago.

Dumampi ulit ‘yung malamig na hangin. Pinaramdam lang nun ulit sakin ‘yung mga bagay na gusto kong iwan kasama ng mundo. ‘yung lamig, ‘yung layo, ‘yung sakit.

Nagsalita ka. Nagtanong. Tumawa lang ako. Hindi ako sumagot. Mas gusto kong makinig sayo. Mas gusto kong humilig sa balikat mo. Tahimik lang. Hayaan mo lang ako. Baka sakaling makita mo. Baka sakaling maramdaman mo. Hindi ko kayang sumagot kasi baka mali ‘yung masabi ko. Isang maling sagot, mawawala ka. Hindi ako nagsasalita kasi hindi ko kayang sabihin. Hindi ko kayang mawala ka.

Kung pwede lang habang nag-eenjoy lahat sa mga ilaw, mawala tayo. Lumipad. Dun sa lugar kung san wala yung mga kinakatakot ko. Wala ‘yung pader na tinayo ko.

Tiningnan kita. Mukha kang masaya. Sana pwede pa. Sana wag mo mahalata pero sana makita mo. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko kayang mawala ka pero hindi ko naman alam kung anung gagawin ko para manatili ka. Hindi ko alam.

Bumabaha ng kulay sa harap ng mata ko pero hindi talaga ‘yun ‘yung dahilan kung bakit ako masaya. Kasi kahit ano pang saya ng kulay, walang dating kung wala ka.

Bumabaha ng kulay sa harap ng mata ko, may mga halakhak sa paligid pero hindi ko sila marinig. Kasi mas malakas pa din ‘yung sinisigaw ng puso ko kesa sa ingay nila.

Bumabaha ng kulay sa harap ng mata ko, may sumasayaw na ilaw pero mas malinaw ka kesa sa ano pa mang malinaw.

Andaeng magagandang bagay sa paligid pero wala akong makita. Andaeng masasayang bagay pero wala ‘yung saysay. Ang alam ko lang, masaya ko kasi kasama kita. Masaya ko kasi andyan ka.

Bumabaha ng kulay sa harap ng mata ko. Sumasayaw na tubig. May mga halakhakan. May paminsan minsang dampi ng lamig dala ng hangin sa balat ko. Pero hindi ko sila makita, hindi ko sila madama. Ang alam ko lang mahal kita.